اسماعیل مجللی شبیه خوان و پژوهشگر تعزیه ایران در آیین اختتامیه همایش ملی «سیمای شاهچراغ در آیینه تعزیه» به ایراد سخنرانی پرداخت. به گزارش روابط عمومی حوزه هنری، مراسم اختتامیه همایش ملی «سیمای شاهچراغ در آیینه تعزیه»، عصر روز یکشنبه اول اسفند ماه در محل تالار ولایت حرم مطهر شاهچراغ با حضور تنی چند از مسؤلان استانی فارس، هنرمندان و شبیه خوانان شیراز برگزار شد. اسماعیل مجللی درباره وضعیت تعزیه در استان فارس گفت: بنده در تالیف کتاب «شبیه نامه» برنامه تعزیه خوانی تمامی استان ها را مطالعه و مکتوب کرده ام و هر استانی به حد بضاعت خود این تابلوی زیبای نقاشی را که سیمای اهل بیت بر آن نقش بندی شده است، رنگ آمیزی کرده است. در این میان از پر رنگ بودن نقش استان فارس به خصوص خطه ادب پرور و هنر پرور شیراز نباید غافل ماند. وی افزود: نخستین پله پایه های سوگواری نمایشی و شبیه سازی عاشورایی البته نه به این صورتی که امروز می‌بینیم در دوره زندیان و در شهر شیراز صورت گرفته است که اسناد آن در کتاب ویلیام فرانکلین مکتوب شده است. مجللی که در این همایش به عنوان تعزیه خوان نیز حضور داشت و در مجلس شاهچراغ به ایفای نقش پرداخت، خاطرنشان کرد: دکتر ویلز در دوره قاجار از علاقمندی ظل السلطان به تعزیه مطالبی را نگاشته که تبیین گر سبقه و سابقه تعزیه در شیراز است. وی در ادامه با اشاره به محل های آجری تعزیه در یک صده اخیر در شیراز اظهار کرد: اعتبار شبیه خوانان شیرازی در گذشته به حدی بود که امنیت زائران شاهچراغ توسط یک تعزیه خوان به نام ملا باقر حضرتی که همان شمر الممالک باشد تامین می شد که این خود نشانگر نقش پر رنگ تعزیه در شیراز است. مجللی افزود: در گستره استان فارس تا آخرین نقطه شیعه نشین استان شاهد گروه‌های تعزیه هستیم و این ظرفیت را نباید نادیده بگیریم. این پیشکسوت تعزیه که در سال 1400با کتاب تاریخ تعزیه در همدان توانست رتبه برگزیده کتاب سال عاشورا را از آن خود کند، همچنین گفت: رنسانس ادبی که در عهد قاجار صورت گرفت و شاعران کشور اقدام به سرایش شعر بر اساس شاعران کلاسیک نمودند و عاشورا را یکی از مضامین خود قرار دادند بسیاری از این شاعران اهل همین دیار بودند از جمله به وصال شیرازی و همای و قاآنی شیرازی می توان اشاره کرد. وی افزود: پیشینه تعزیه شیراز نه تنها در گذشته ها موثر واقع شده است بلکه تعزیه معاصر ما نیز از شیراز جاری و ساری شد زیرا تا دهه 40تعزیه خوانی در تمامی شهرها ممنوع بود و این هنر ارزشی به روستاها پناهنده شده بود و در جریان برنامه های دهه 40و اجرای تعزیه ها در شیراز روح تازه ای در کالبد این هنر دمیده شد و عملا این هنر از پستوها خارج شد و به شهرها بازگشت. مجللی در پایان ضمن تقدیر و تشکر از دست اندرکاران این برنامه از مسؤلان استانی خواستار تداوم این برنامه شد. انتهای پیام/